Οι Cavalera Conspiracy με την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά λοιπόν δεν ακολούθησαν την πεπατημένη
Αναμένοντας με αγωνία το τέλος της χρονιάς όταν και το συγκρότημα των αδερφών Cavalera θα παρουσιάσει στους πολλούς φίλους τους την νέα τους δουλειά ας θυμηθούμε με λίγα λόγια το εκπληκτικό ντεμπούτο τους.
Οι Cavalera Conspiracy με την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά λοιπόν δεν ακολούθησαν την πεπατημένη. Μπορεί ο εν λόγω δίσκος να βρίσκεται στα ηχητικά όρια του thrash metal αλλά ακούγεται πολύ φρέσκος και καταφέρνει να διαφοροποιείται από πολλές ανάλογες σύγχρονες κυκλοφορίες. Η εμπειρία του κύριου συνθέτη Max Cavalera (κύριος συνθέτης σε Sepultura, Soulfly και Nailbomb) φαίνεται να είναι αυτή που κάνει την μεγάλη διαφορά. Ok όμως θα πουν κάποιοι- οι Cavalera Conspiracy δεν είναι μία από τα ίδια; H απάντηση είναι ευτυχώς όχι. Μέσα από μία αλληλουχία εναλλασσόμενων ρυθμών και ηχητικών (επιθετικών πάντα) διαθέσεων το συγκρότημα καταφέρνει να δημιουργήσει έναν δίσκο «έξυπνης» επιθετικής μουσικής.
Πέρα όμως από τον δημιουργικό οίστρο του πολυπράγμονα Max δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι ξανασυνεργάζεται με τον φοβερό και τρομερό ντράμερ (και αδερφό του) Iggor Cavalera. O Iggor διαφέρει από πολλούς metal ντράμερς λόγω των «εξωτικών» και groovy τυμπανιστικών του περασμάτων (που εσωκλείονται και στο Inflikted) αλλά σε αυτήν του την κυκλοφορία δείχνει πιο έντονα την «επιθετική» του πλευρά, βοηθώντας τον Max να αναδείξει τη ρυθμική του «ιδιοφυία». Δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τους άλλους δύο συντελεστές, τον Marc Rizzo στις lead κιθάρες και τον Joe Duplantier στο μπάσο. Ο Marc Rizzo αποδεικνύεται ως ένας από τους σύγχρονους guitar heroes με το άψογο κιθαριστικό παίξιμο του, τόσο στα ρυθμικά όσο και στα πολύ τεχνικά lead σημεία. Μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ως ένα απαραίτητο συστατικό στοιχείο για την ηχητική «κορύφωση» των συνθέσεων καθώς τα εκπληκτικό του solo δίνουν έναν άλλο «αέρα» στον δίσκο. Τέλος ο πολύ αξιόλογος μουσικός Joe Duplantier (κιθαρίστας των Γάλλων death metallers Gojira) αναλαμβάνει τον ρόλο του μπασίστα αλλά συγχρόνως δίνει μία death mid-tempo χροιά σε κάποιες συνθέσεις ( Black Ark, Ultra-Violent όπου αναλαμβάνει τον ρόλο του ρυθμικού κιθαρίστα).
Γενικότερα ο δίσκος καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το σύγχρονο thrash metal και τους «εξωφρενικούς» ρυθμούς του αμιγούς hardcore punk με τα tribal «περάσματα». Μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο δίσκος που φέρνει με περηφάνια, «τσαμπουκά», άψογη συνθετική και τεχνική κατάρτιση και μοντέρνα μυαλά το επιθετικό μέταλ στον 21ο αιώνα. Και σας διαβεβαιώνω ότι κάτι τέτοιο δεν το έχουν καταφέρει πολλοί σε αυτήν την δεκαετία..Ultra-Violent come and crush your soul…