Ελλάδα μου εσύ....
Κάθομαι πλέον να πιω ένα πρωινό καφέ και είναι από τις μοναδικές φορές που η μνήμη και η συνείδηση λειτουργούν συνολικά και όχι ατομικά. Πως τα καταφέραμε; Πόσο δύσκολο είναι τελικά, να φτάσαμε αυτή τη χώρα ως εδώ; Και σίγουρα ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι πολιτικοί, αλλά και οι ευθύνες οι δικές μας, των απλών πολιτών είναι πολύ μεγάλες. Η Ελλάδα του βολέματος, του πολιτικού μέσου, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, της αρρωστημένης νοοτροπίας. Γενιές ανθρώπων που γαλουχήθηκαν στη μοναδικότητα του δημοσίου.
Αν καταφέρεις να βρεις μία θέση στο δημόσιο, έλυσες όλα τα προβλήματα. Αν καταφέρεις να γλυτώσεις κάτι από την εφορία, είναι επίδειξη δύναμης. Θαυμάζουμε όλα τα λαμόγια που πλούτισαν εις βάρος όλων εμάς. Μαύρο χρήμα, μαύρη εργασία, μίζες, φακελάκια και σκάνδαλα. Λέξεις τόσο στενά συνδεδεμένες με τη ζωή του Νεοέλληνα. Παντού και πάντα κυριαρχούν το ίδιον όφελος. Η εθνική υπόσταση και η ευημερία του κοινωνικού συνόλου ως στόχος ζωής, έχει στην κυριολεξία ξεφτιλιστεί.
Ας σταματήσω το παράπονο, όμως, και απλά ακούστε το τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα. Μιλάει για μία αγάπη που όλοι μας δυστυχώς την προδώσαμε. Ακούστε το, αξίζει και αναλύει εύστοχα το μαύρο μας το χάλι.
ΥΓ – μία απλή απορία, με αφορμή τις φορολογικές δηλώσεις των γιατρών. Εσείς που γνωρίζεται τόσο καλά πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή, πως μπορείτε και είστε τόσο άπληστοι;;;;
Slapologos