Η μικροαστική αντίληψη της εξέγερσης
Η Ελλάδα έφτασε σε μια κατάσταση, για την οποία οι κάτοικοί της δεν ήταν έτοιμοι ψυχολογικά να την δεχτούν. Το κλίμα ευφορίας των δεκαετιών του ’80 και του ’90, η γέννηση μιας πλατιάς μεσαίας τάξης καθώς και η αύξηση του βιοτικού επιπέδου ζωής έκανε πολλούς ανθρώπους να περάσουν από την επαναστατικότητα των 70’s στον εφησυχασμό και στον καταναλωτισμό. Επιπλέον το φαινόμενο των μικροαστικών αντιλήψεων για την κοινωνία δεν σταμάτησε να υπάρχει. Η ”καλή” δουλειά, ο ”καλός” γάμος και οι γνωριμίες ήταν προϋποθέσεις ώστε να ανέλθει κάποιος κοινωνικά.
Αυτά τα χρόνια οι φωνές διαμαρτυρίες είχαν μείνει στο περιθώριο. Ένα κομμάτι της αριστεράς ήταν το μόνο που προσπαθούσε ν’ αφυπνίσει και να διεκδικήσει περισσότερα. Όμως πολλές φορές ο τρόπος που προωθούσε την θέση της αλλά και το όλο κλίμα δεν την άφηναν ν’ ακουστεί. Επιπλέον το συνδικαλιστικό κίνημα είχε αλλοτριωθεί και δεν έδινε διέξοδο για πραγματικές διεκδικήσεις της εργατικής μάζας. Οι εργαζόμενοι και οι εργάτες δεν βρήκαν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις κάποιο πάτημα, αφού οι εργατοπατέρες κατανάλωναν τις συνδικαλιστικές τους κορώνες μπροστά στις κάμερες μόνο, ενώ από την άλλη όποτε έπρεπε να υπογράψουν τις συμβάσεις πάντα έκαναν πίσω.
Σε όλο αυτό το κλίμα όπου το να δείχνεσθε ήταν προτιμότερο από το να είσαι, ξαφνικά φτάσαμε μπροστά σε μια κοινωνία που θα έπρεπε να αλλάξει δραστικά και να κόψει τις συνήθειες προηγούμενων χρόνων. Αυτή η απότομη αλλαγή φυσικά κι έφερε δυσφορία κι έκανε αρκετούς να ξεσηκωθούν πραγματικά. Όμως φτάσαμε και σε αρκετούς επαναστάτες του καναπέ. Έχει γεμίσει το internet με blog, κυρίως εθνικιστικής ρητορικής, που μιλάνε συνέχεια για τους προδότες πολιτικούς, για ανθέλληνες και διάφορους άλλους χαρακτηρισμούς. Ακούω σε διάφορα ραδιόφωνα ανθρώπους που μιλάνε για εξέγερση, πως πρέπει να ξεσηκωθούν, που πιστεύουν πως η χώρα είναι υπό κατοχή. Και θα χαιρόμουν πραγματικά αν ο κόσμος ξεσηκωνόταν. Όμως ο μικροαστός έχει ένα κοινό γνώρισμα, φοβάται τις αλλαγές. Οπότε αναγράφοντας αυτά που σκέφτεται πιστεύει πως κάνει το καθήκον του. Στην ουσία όμως δεν κάνει τίποτα. Ο μικροαστός θέλει να έχει την ησυχία του και σε αυτό φυσικά βοηθάει η τηλεόραση. Εθισμένος μπροστά στη τηλεόραση που τον βομβαρδίζει με μηνύματα φόβου, θέλει να μείνει κλεισμένος στο μικρόκοσμό του.
Ο μικροαστός για να εξεγερθεί θα πρέπει να υπάρχει μια πλατιά μάζα για να την ακολουθήσει. Αυτή ακριβώς είναι και η μικροαστική αντίληψη της εξέγερσης. Εξέγερση σημαίνει σύγκρουση με το κατεστημένο, σημαίνει αλλαγή (πραγματική και όχι δήθεν όπως η Αλλαγή που ευαγγελιζόταν ο κ. Παπανδρέου το 1981.) και σημαίνει θυσία. Δυστυχώς σε αυτό το κόσμο τίποτα δεν άλλαξε με τα λόγια. Όλα άλλαξαν με τις πράξεις. Οπότε καλό θα κάνουν αν πραγματικά θέλουν να εξεγερθούν είτε να το πράξουν στους δρόμους είτε στις κάλπες. Ο καναπές και η τηλεόραση δεν άλλαξε τίποτα εκτός από τον τρόπο ζωής μας στρέφοντας μας προς μια απάθεια απέναντι σε οτιδήποτε, διοχετεύοντας μας με άχρηστες πληροφορίες και κάνοντας μας επιλεκτικά ευαίσθητους.