Dennis Baltzis: Η δικτατορία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας

Ο κύριος Παπαχρήστου που διαγράφτηκε από το ΠΑΣΟΚ

Μπορεί ο τίτλος να είναι σκληρός αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια. Αναφέρομαι καθαρά στο τρόπο με τον οποίον λειτουργούν τα κοινοβουλευτικά κόμματα και αφορμή πήρα από την τελευταία διαγραφή του βουλευτή Πρεβέζης κ. Παπαχρήστο. Έχουν προηγηθεί οι διαγραφές των βουλευτών όπως του κ. Δημαρά, της κα. Μπακογιάννη και της κα. Σακοράφα. Ο λόγος διαγραφής αποτελεί αυτό που είναι το οικοδόμημα της Δημοκρατίας, δηλαδή η διαφωνία. Ξεχνώντας βέβαια πως μέσα από την διαφωνία και την αντιπαράθεση απόψεων γίνονται καλύτερα τα πράγματα, αρκεί αυτή η διαφωνία να αποτελείται από επιχειρήματα και από λύσεις.

Καταλαβαίνω από την μία πως όταν ανήκεις σε μια συλλογικότητα υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι κανόνες. Αυτό δεν σημαίνει πως μια συλλογικότητα κινείται πάνω σε στεγανά. Εάν ένα κόμμα το οποίο είναι ο εκπρόσωπος του λαού, το οποίο εκλέγεται δημοκρατικά διαγράφει και ορκίζεται να τηρεί το Σύνταγμα και την Δημοκρατία προβαίνει σε διαγραφή του οποιουδήποτε βουλευτή που δεν συμφωνεί με κάποια θέση του κόμματος τότε καταργεί την ίδια δημοκρατία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φασιστικό από το να απαγορεύεις την αντίθετη άποψη, απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή, ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι. Ο Βουλευτής εκτός από την κομματική του ταυτότητα έχει και την ιδεολογική. Καταλαβαίνω πως μπορείς να διαγράψεις ένα βουλευτή που είναι τελείως διαφορετικός από την βασική ιδεολογική αρχή του κόμματος, αλλά να του απαγορεύεις να εκφέρει την δική του γνώμη και την δική του άποψη μέσα στο Κοινοβούλιο, ενώ, την ίδια ώρα, αιωρείται σε κάθε νομοσχέδιο που περνάει μια δαμόκλειος σπάθι πάνω από τα κεφάλια τους που έχει ονομαστεί ”κομματική πειθαρχία” τότε είναι οξύμωρο να μιλάμε για Δημοκρατία. Και όταν τα ίδια τα κόμματα που αποτελούν την υψηλότερη βαθμίδα σε ένα δημοκρατικό καθεστώς δεν τηρούν την ίδια την Δημοκρατία εντός, πως αναμένουμε να το πράξουν αυτό στη κοινωνία. Όταν τα ίδια τα κόμματα συμπεριφέρονται στους βουλευτές ως στρατιώτες, οι οποίοι πρέπει να υπακούν τις εντολές του Πολιτικού Γραφείου, χωρίς να διαφωνούν, χωρίς να εκφέρουν άποψη και να κινδυνεύουν να διαγραφούν εάν πράξουν το αντίθετο, πως αναμένουμε να ακούσουν τον κόσμο, να ακούσουν το διαφορετικό και να το αποδεχτούν πως υπάρχει.

Ανέκαθεν τα δικτατορικά καθεστώτα προσπαθούσαν να φιμώσουν οτιδήποτε ήταν αντίθετο με τα πιστεύω τους. Πλέον, λόγω πολιτεύματος, αυτό δεν μπορεί να ξαναγίνει τόσο φανερά, όμως γίνεται με πολλούς άλλους τρόπους. Η διαγραφή των βουλευτών είναι το ένα, τα κατασταλτικά μέτρα και οι μηχανισμοί είναι το άλλο. Και τα κατασταλτικά μέτρα, μαζί με τους ”γνωστούς-αγνώστους” στοχεύουν στη μείωση της διαφωνίας από το λαό. Ένα καθεστώς φοβάται την αντίθετη γνώμη όταν ντρέπεται γι’ αυτά που κάνει. Κι όταν ντρέπεσαι γι’ αυτά που κάνεις προσπαθείς να κρύψεις κάθε φωνή αντίδρασης.

Δεν έχω την καλύτερη άποψη για τους περισσότερους βουλευτές, αλλά όσοι βουλευτές εκφέρουν την δικιά τους άποψη και επιμένουν στην δική τους γνώμη, ακόμα κι αν είναι αντίθετη με τα πιστεύω μου, οφείλω να τους παραδεχτώ και να τους συγχαρώ. Ο βουλευτής εκτός από το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί, εκπροσωπεί και ένα μερίδιο λαού που τον έχει εκλέξει. Ένα μερίδιο λαό που επέλεξε αυτόν αντί γι’ άλλους ψηφοφόρους του ίδιου κόμματος. Όμως το κόμμα εκπροσωπεί στο Κοινοβούλιο όσους το έχουν εκλέξει και όχι μια ορισμένη κάστα ανθρώπων και συμφερόντων. Οπότε τα κόμματα θα πρέπει να αρχίζουν να επιδεικνύουν τον ίδιο βαθμό δημοκρατικότητας που επιδεικνύουν στα λόγια. Θα πρέπει πρώτα να ενεργούν δημοκρατικά εντός για να μπορέσουν να ενεργήσουν δημοκρατικά και στη κοινωνία.