Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα
Ο κ. Straus-Kahn έγινε γνωστός από την στιγμή που το ΔΝΤ ”εισέβαλλε” στην Ελλάδα. Γνωστός οικονομολόγος και μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας. Ανήκει στην κεντροαριστερή πτέρυγα, πιθανός υποψήφιος για την προεδρεία του κόμματος το 2012, ενώ στα νιάτα του διετέλεσε μέλος του Συλλόγου Κομμουνιστών Φοιτητών. Πλέον επεμβαίνει σε χώρες που έχουν οικονομικά προβλήματα και τείνει χείρα βοηθείας ζητώντας όμως να κοπούν μισθοί και συντάξεις, κάτι που χτυπά κατευθείαν τα λαϊκά στρώματα τα οποία είναι και η βασική πηγή ψηφοφόρων των Σοσιαλιστών.
Ο κ. Javier Solana κάποτε είχε γράψει ένα κείμενο με τίτλο ”50 λόγοι για να πούμε όχι στο ΝΑΤΟ”. Μέλος του παράνομου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ισπανίας τα χρόνια της Δικτατορίας του Franco, είχε πάρει μέρος στις αντιπολεμικές πορείες στην Αμερική την δεκαετία του ’70 ενώ κατείχε σημαντικές θέσεις στο Κόμμα μετά την αποτίναξη της Διδακτορίας και την επιστροφή της Ισπανίας στη Δημοκρατία. Το 1995 γίνεται Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ και επί των ημερών του γίνεται ο πόλεμος στη Σερβία με αρκετά θύματα προερχόμενα από τον άμαχο πληθυσμό.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Παπανδρέου αναφωνούσε το ”Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα”. Μία φράση που είχε αναγράψει η Rosa Luxembourg στο ‘The Julius Pamphlet’, ηγετική μορφή του Σοσιαλιστικού κινήματος στη τότε κατακτημένη Πολωνία κι αργότερα στη Γερμανία η ίδια. Μια γυναίκα που πρόσφερε αρκετά σε θεωρητικό επίπεδο πάνω στο Σοσιαλισμό και στην Εργατική Τάξη. Κι όμως αυτή η φράση που είχε ως έννοια τον πραγματικό σοσιαλισμό, αυτόν που πρέσβευε η Luxembourg, και αφορούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης και την αντίθεσή της σε οτιδήποτε καταπιεστικό προέρχεται από την εξουσία, χρησιμοποιείται από Σοσιαλιστές οι οποίοι κάνουν μια ευθεία επίθεση κατά της εργατικής τάξης.
Διαβάζοντας το βιβλίο Socialist Europe and Revolutionary Russia θαύμασα τις αντιθέσεις, τον διάλογο αλλά και τις εμπεριστατωμένες θέσεις των ανθρώπων που έχτισαν το Σοσιαλιστικό και Εργατικό κίνημα στην Ευρώπη. Ένα κίνημα που οδήγησε στις κατακτήσεις της Εργατικής τάξης όπως το 8ωρο, ο βασικός μισθός, τα επιδόματα και η άδεια μετ’ αποδοχών. Έτσι ώστε ο εργαζόμενος να έχει χρόνο να ψυχαγωγηθεί, να παράγει πολιτισμό να περάσει χρόνο με την οικογένεια του, όλα αυτά που χρειάζεται ένας άνθρωπος ώστε να νοιώσει ολοκληρωμένος. Οι συνεχιστές όμως αυτών των θεωρητικών πλέον δεν διαφωνούνε, δεν παράγουν πολιτική ή θεωρητική σκέψη. Τα Σοσιαλιστικά κόμματα και ιδίως στην Ευρώπη έχουν γίνει οι καλύτεροι σύμμαχοι των καπιταλιστών και της άρχουσας τάξης. Προγράμματα και πολιτικές που δεν θα εφαρμοζόντουσαν εάν στην εξουσία υπήρχε το Συντηρητικό κόμμα, εφαρμόστηκαν με απόλυτη ευκολία από τα Σοσιαλιστικά κόμματα (π.χ. Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία). Με την ίδια ευκολία που ζητάνε από το λαό να κόψει από το μισθό του, με την ίδια ευκολία κατεβάζουν την φορολογία στις επιχειρήσεις δήθεν για να γίνουν επενδύσεις όπου αυτές θα φέρουν ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας. Δυστυχώς αυτό που είδαμε ήταν πως οι καπιταλιστές με πρόσχημα την κρίση προχωρούν σε μείωση θέσεων εργασίας μειώνοντας έτσι το κόστος. Άνθρωποι οι οποίοι δούλευαν 35 χρόνια πληρώνοντας κανονικά τις εισφορές τους τώρα τους λένε πως πρέπει να ζήσουν με λιγότερα γιατί κάποιοι έκαναν κακοδιαχείριση.
Δυστυχώς το αυγό του φιδιού βρίσκεται μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα και ονομάζεται Σοσιαλιστικό κόμμα. Και είναι αυγό του φιδιού γιατί ξέρει την ρητορική του συγκεκριμένου χώρου, γνωρίζει ποια τάξη αντιπροσωπεύει και μπορεί να την χειραγωγεί ευκολότερα απ’ όσο το Συντηρητικό κόμμα. Επίσης έχει με το μέρος του τα εργατικά σωματεία τα οποία έχουν χάσει την επαναστατικότητά τους και έχουν αναπαυθεί στις δάφνες της εξουσίας συνεργαζόμενοι αρκετές φορές με τον ταξικό τους εχθρό. Και ναι όσο και να προσπαθούν αρκετοί να μας πείσουν πως πλέον δεν υπάρχει αριστερά δεξιά, πως δεν υπάρχουν πλέον τάξεις, είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε πως και τάξεις υπάρχουν και πολιτικοί χώροι. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το που ακριβώς ανήκουμε και μόλις το συνειδητοποιήσουμε τότε θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε την πολιτική μας βούληση και να διεκδικήσουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν.