Οι Ευρωπαίοι ηγέτες "απουσιάζουν"
Από τότε που άρχισα να σκέφτομαι πολιτικά, σε αρκετά μικρή ηλικία μάλιστα, πάντα ήμουν ένθερμος υποστηρικτής της Δημοκρατίας. Ο λόγος είναι πως προτιμούσα να είχε ο λαός της ευθύνη των πράξεών του και να μην καθορίζεται η πορεία του τόπου από κάποιον ελέω Θεού Βασιλιά, ούτε από κάποιον στρατιωτικό ο οποίο νομίζει πως μπορεί να κυβερνήσει ετσιθελικά. Στη Δημοκρατία η ψήφος είναι τόσο υποχρέωση του πολίτη όσο και δικαίωμά του. Τα πολιτικά κόμματα παρουσιάζουν τις προγραμματικές τους θέσεις και ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει αυτό που πιστεύει πως θα οδηγήσει τόσο την χώρα όσο και τον ίδιο ως άτομο στην γενικότερη ανάπτυξη (πολιτιστική, οικονομική, εκπαιδευτική κ.ο.κ.).
Κατά καιρούς ο λαός κάνει σωστές επιλογές όπως αποδείχτηκε από τα αποτελέσματα και τα έργα που παρουσίασαν συγκεκριμένοι πολιτικοί ηγέτες και άλλες φορές λανθασμένες επιλογές τις οποίες στη συνέχεια καλείται να τις αλλάξει. Παρότι ιδεολογικά κινούμαι σε ένα χώρο ο οποίος όταν ακούει Ευρωπαϊκή Ένωση φρίττει, προσωπικά είμαι υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Όμως μιας Ευρώπης των λαών πρώτα κι έπειτα των οικονομικών συμφερόντων. Βέβαια, εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε πρώτα ως Οικονομική. Όμως από την στιγμή που αυτό πέρασε σε μια διαφορετική φιλοσοφία και συνισταμένη θα πρέπει και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εργαστούν πάνω στην Ευρώπη των λαών, κάτι το οποίο φαίνεται να έχουν ξεχάσει.
Βλέποντας την κρίση που πλήττει την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως την οικονομική, αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ακόμα υπήρχαν ηγέτες όπως ο Mitterrand και ο Kohl. Άνθρωποι οι οποίοι σύνδεσαν το όνομά τους με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Επιπλέον, επί των ημερών τους τόσο η Γερμανία και η Γαλλία, όσο και γενικότερα η Ευρώπη είδε μια ανάπτυξη και μια σταθερότητα που είχε να αντικρίσει αρκετά χρόνια, ίσως από την εποχή του Willy Brandt και του Georges Pompidou. Οι Άγγλοι γενικά απουσιάζουν από τα τεκταινόμενα της Ευρώπης καθώς σπάνια έχουν παίξει ενωτικό ρόλο. Μάλιστα στα χρόνια του Tony Blair η Αγγλία στάθηκε απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τάχθηκε άλλες φορές φανερά κι άλλες φορές κρυφά υπέρ της πολιτικής των Η.Π.Α..
Εδώ και τρία χρόνια έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια παγκόσμια κρίση. Τραπεζικοί κολοσσοί κατέρρευσαν και οικονομίες χωρών έφτασαν στο ναδίρ. Αν επικεντρωθούμε στην Ευρώπη ο φτωχός Νότος (κάτι το οποίο υπήρχε εξ αρχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση) δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα. Με την Ελλάδα και την Πορτογαλία πρωτίστως αλλά και με την Ισπανία και την Ιταλία δευτερευόντως να αντιμετωπίζουν τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα. Σε τούτη την στιγμή οι ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας αντί να βρουν μια λύση ώστε να τονωθούν οι οικονομίες των συγκεκριμένων χωρών δείχνουν μια αντι-Ευρωπαϊκή στάση καθώς με τις δηλώσεις τους κυρίως και λιγότερο με τα έργα τους (μιας και δεν παίρνουν κάποιο συγκεκριμένο μέτρο) ωθούν τις οικονομίες κρατών στο χείλος του γκρεμού και στην διαχείριση τους από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Άποψη μου είναι, πως θα πρέπει να υπάρχει ένας Ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης ο οποίος θα μπορεί να βοηθήσει σε περίπτωση που η οικονομία μιας ευρωπαϊκής χώρας έρθει αντιμέτωπη με την ύφεση. Αυτό δεν σημαίνει πως θα γίνει πάγια τακτική. Θα πρέπει τα ίδια κράτη-μέλη να θεσπίσουν δημοσιονομικούς κανόνες ελέγχου, ώστε τα ίδια να μην παρουσιάζουν ψευδή στοιχεία (όπως η Ελλάδα) αλλά και να μην ασφυκτιούν οι οικονομίες και οι πολίτες κάτω από μέτρα που δεν μπορούν να εφαρμοστούν επί του πρακτέος. Επιπλέον θα πρέπει να παρθούν μέτρα για τον έλεγχο της αγοράς καθώς και για την λειτουργία των Τραπεζών αλλά και διάφορων χρηματοοικονομικών και επενδυτικών εταιρειών (π.χ. hedge funds) ώστε να αποφεύγονται στο μέλλον φαινόμενα όπου οικονομίες χωρών επίτηδες επιδεινώνονται προς όφελος ιδιωτικών και επενδυτικών συμφερόντων.
Με το αν και το ίσως δεν γίνεται ούτε γράφεται η ιστορία, όμως λείπει το ευρωπαϊκό όραμα των προηγούμενων ευρωπαίων ηγετών. Ένα όραμα το οποίο ίσως να βοηθούσε στη σημερινή χαλεπή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη.
Καλή σας Κυριακή!!