Αντάρτικο πόλεων
Από τον Άρη Βελουχιώτη και τον Che Guevara στη Ε.Ο. 17 Νοέμβρη και από τον Carlos Marighela στους Πυρήνες της Φωτιάς. Και επειδή ο Βελουχιώτης και ο Che σας λένε πολλά, ο Marighela είναι ο θεωρητικός του Αντάρτικου πόλεως, γράφοντας μάλιστα και το εγχειρίδιο του Αντάρτη των Πόλεων το οποίο έπαιξε βασικό ρόλο στο τρόπο δράσης αρκετών οργανώσεων (Ερυθρές Ταξιαρχίες, RAF, 17Ν).
Προσωπικά είμαι υπέρ του Αντάρτικου όταν αυτό έχει κάποιο σκοπό και κάποιες συγκεκριμένες βλέψεις. Τα πρώτα χτυπήματα της 17Ν εναντίων των βασανιστών της Χούντας αλλά και του σταθμάρχη της CIA ήταν σαν εξιλέωση για γενιές αριστερών οι οποίες πέρασαν τα πάνδεινα μετά το τέλος του Εμφυλίου και ήρθαν σε απάντηση την ανυπαρξίας του κράτους. Η συνέχεια όμως δεν ήταν η ίδια με αποτέλεσμα λάθη κατά την εκτέλεση επιχειρήσεων να οδηγήσουν σε φόνους αθώων πολιτών. Όπως ο Marighela αναφέρει, θα πρέπει οι επιχειρήσεις να μην στρέφονται κατά πολιτών ώστε το κίνημα να έχει την λαϊκή βάση που απαιτείται. Επίσης αυτό που αναφέρει είναι πως οι ομάδες πρέπει να λειτουργούν σε αυτόνομους πυρήνες, έτσι ώστε αν σπάσει ο ένας να μην επηρεάσει τον άλλον. Επιπλέον δεν θα πρέπει να έχει πάνω του κάποια ενοχοποιητικά στοιχεία που να προδίδουν συντρόφους ή γιάφκες.
Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως. Τι προσπαθεί να πετύχει την συγκεκριμένη στιγμή ένας αντάρτης πόλεων. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, με όλα τα λάθη της, η εξουσία πηγάζει από το λαό. Άρα κάθε χτύπημα έναντι του κρατικού μηχανισμού χτυπάει τον ίδιο τον λαό, ο οποίος έχει επιλέξει να ζήσει κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Ο λαός ψηφίζει, άρα ο λαός έχει και την ευθύνη του κράτους το οποίο οικοδομεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αντιστέκεσαι και να παλεύεις για ένα καλύτερο κράτος και μια δικαιότερη κοινωνία. Για παράδειγμα, βρήκα πολύ θετική την κίνηση κάποιων που άνηκαν στο λεγόμενο ”αντιεξουσιαστικό” χώρο να μπαίνουν σε super market και να μοιράζουν πράγματα στο κόσμο. Αυτό δείχνει αλληλεγγύη στο λαό, ιδίως σ’ έναν λαό που δοκιμάζεται από τις επιταγές των κρατούντων και των επιχειρηματιών. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από την τωρινή κατάσταση, αλλά βόμβες σε δημόσιες επιχειρήσεις δεν αποσκοπούν σε κάτι, κατά την άποψη μου. Όταν πάρεις τα όπλα πρέπει να είσαι έτοιμος για παν ενδεχόμενο, αλλά και να έχεις έναν σκοπό σε αυτό που κάνεις. Γράφοντας αριστερά τσιτάτα και δήθεν επαναστατικές κορώνες δεν καταφέρνεις τίποτα. Οι αντάρτες τόσο του Ε.Λ.Α.Σ. όσο και του Δ.Σ.Ε. πολέμησαν για ένα συγκεκριμένο σκοπό και πέθαναν γι’ αυτό το σκοπό. Από την μετέπειτα πορεία της 17 Νοέμβρη και τελευταία από τους Πυρήνες της Φωτιάς δεν κατάλαβα ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός τους. Και αν δεχτούμε πως οι τελευταίοι ανήκουν στον αναρχικό χώρο και όχι στο χώρο που άνηκε η 17 Νοέμβρη (οι οποίοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως αναρχικοί), μάλλον έχουμε χάσει την έννοια της αναρχίας και τις βασικές της αρχές.
Όταν θες να αναμετρηθείς με το κράτος χτυπάς το ίδιο το κράτος και όχι κτήρια του. Και πολλοί θα πουν είναι συμβολικές ενέργειες. Ας το δεχτώ, οι οποίες όμως που αποσκοπούν και τι αλλαγή θέλουν να φέρουν. Στην ουσία τίποτα. Κονδύλια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλού, χρησιμοποιούνται στην ανακατασκευή και επιδιόρθωση υλικών ζημιών και επιπλέον οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους γίνονται δυνατότεροι και αυστηρότεροι προσπαθώντας να κόψουν οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης. Άρα στην ουσία παίζουν το καλύτερο παιχνίδι υπέρ του κράτους το οποίο υποτίθεται πως πολεμούν.
Και ας πάμε και σε κάποια ερωτηματικά που έχω. Μια τέτοια οργάνωση πρέπει να κρατάει καλά τα μυστικά της και να μην γνωρίζονται πολλοί μεταξύ τους ώστε σε περίπτωση που κάποιο μέλος πιαστεί το κακό που θα κάνει στην οργάνωση να είναι μικρό. Εδώ και στις δύο περιπτώσεις (17Ν και Πυρήνες της Φωτιάς) να πέφτουν σαν ντόμινο τα μέλη τους στα χέρια των διωκτικών αρχών. Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία για το μετεμφυλιακό κράτος και τις διώξεις της Αριστεράς, μου κάνει εντύπωση πως πάρα πολλοί Αριστεροί κατάφεραν να κρυφτούν και να φτιάξουν ένα δίκτυο σε συνθήκες βαριάς παρανομίας και σε πόλεις που δεν μπορούσες εύκολα να κρυφτείς. Ενώ τώρα σε μια αχανή πόλη με δεκάδες ευκαιρίες απόκρυψης των στοιχείων σου παραδίνεσαι τόσο εύκολα όχι μόνο εσύ αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης. Και πως μια Αστυνομία που δεν διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά της , όπως φάνηκε και στη περίπτωση της Γερμανίδας, κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να εξαρθρώσει ολόκληρες οργανώσεις, οι οποίες ενώ από την μία εκτελούσαν τόσο επαγγελματικά χτυπήματα, ενεργούσαν τόσο ερασιτεχνικά στα θέματα κάλυψης των στοιχείων τους. Ίσως κι αυτές να πόνταραν στην αναποτελεσματικότητα της Αστυνομίας.
Εάν θέλουμε να αλλάξει αυτό που ζούμε μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας κάνοντας σωστές πολιτικές επιλογές στη κάλπη. Έχουμε αφήσει τους άλλους να εκμεταλλεύονται την δημοκρατία κατά το δοκούν. Στο χέρι του λαού είναι να πάρει την εξουσία και πάλι στα χέρια του. Χωρίς όπλα και βόμβες, που δίνουν άλλοθι στους κρατούντες, αλλά με γνώση και προσδιορισμού των αναγκών μας. Και όπως έγραφε και το πανό στις 4 Δεκεμβρίου 1944 ”Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της Τυρρανίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα”. Είναι άδικο σε συνθήκες δημοκρατίας να φέρουμε μόνοι μας την τυρρανία.