Συνέντευξη Γιάννη Αγγελάκα

Τα µουσικά όρια του θεωρούµενου ως «πατριάρχη» πλέον του ελληνικού ροκ δεν είναι σταθερά. Και η σχέση του µε τη µουσική παράδοση καρµική. Τώρα βρίσκει πως και κάτι κοινό µε τον Μάρκο Βαµβακάρη κυλάει στο αίµα του…

Καθιστοί, ντυµένοι σταµαύρα. Σαν κρητικό (ήρεµπέτικο) συγκρότηµα. Εκείνος στη µέση, ο Ντίνος Σαδίκης στον µπαγλαµά, ο Στάθης Αραµπατζής στην κιθάρα. Κάπου πιο πίσω, ο ΤίτοςΚαργιωτάκης, µε τα δάκτυλά του πάνω στα µαγικά κουµπάκια της κονσόλας, δίνει στον µπαγλαµά φως… διαστηµικό. Ενίοτε φως υπόγειο, ατµοσφαιρικό ή παραληρηµατικό. Σαν κι αυτό που επιλέγει τα τελευταία χρόνια ο άλλοτε αρχηγός των Τρυπών, φτιάχνοντας µια νέα παλέτα ήχων όπου χωράνε λογιών λογιών επιρροές, από τις κρητικές µαντινάδεςκαι το ύφος Ψαραντώνη, µέχρι ταηλεκτρονικά τοπία ενός παραµορφωµένου βιολοντσέλου, το dub, το ροκ ή το αδρό τραγούδι του Βαµβακάρη.

Απέχουν χιλιόµετρα όλα αυτά; Κι όµως, όταν δεν πρόκειται για απλούς εγκεφαλικούς πειραµατισµούς, αλλά για µουσικές που βγαίνουν από «καρδιακά» συναπαντήµατα, ανεβαίνουν οι παλµοί. Αλλωστε διονυσιασµός υπήρχε πάντα στη µουσική του Γιάννη Αγγελάκα, από την εποχή των Τρυπών, µόνο που τότε δεν υπήρχε η «γέφυρα» να µας ενώνει µε τις µαντινάδες ή µε τον Βαµβακάρη.

Τυχαίο που τα τελευταία χρόνια ο Θεσσαλονικιός Αγγελάκας έχει επιλέξει να ζει στην Κρήτη; Στην Κρήτη γράφει, κρητικοί µουσικοί είναι η παρέα του (κυρίως ο Ψαρογιώργης), ο Ψαραντώνης είναι η µεγάλη του αγάπη – το καλοκαίρι τραγούδησε µαζί του στο Ηρώδειο παραδοσιακά κρητικά – και πολλές από τις παραγωγές της Alltogether (δική του δισκογραφική ετικέτα) είναι παραδοσιακοί δίσκοι ή συναντήσεις της παράδοσης µε άλλες µουσικές. «Πάντα µε συγκινούσε η ρυθµολογία της Μεσογείου και των Βαλκανίων, το ηπειρώτικο κλαρίνο ή τα κρητικά», λέει. Αλλωστε η παράδοση στην Κρήτη είναι ένα ζωντανό πράγµα, «ένας δαίµονας που προχωράει ακόµα, όλοι µαθαίνουν λύρα, χορεύουν, φτιάχνουν συγκροτήµατα».

Σε συναυλίες που θα δώσει στο «Fuzz» θα ακούσουµε τραγούδια από την εποχή των Τρυπών, των «Επισκεπτών», από τις συνεργασίες του µε τον βιολοντσελίστα Νίκο Βελιώτη, κοµµάτια των Εν Πλω (συγκρότηµα που είχε κάποτε ο Σαδίκης) αλλά και ρεµπέτικα του Μάρκου Βαµβακάρη.

Ο Βαµβακάρης δεν είναι καµιά καινοτοµία για κείνον. Ακόµη και στον πειραµατικό ηλεκτρονικό του δίσκο µε τον Βελιώτη «Οι Ανάσες των Λύκων» (2005) ακούµε την µπάσα µεταλλική φωνή του να τραγουδάει ψιθυριστά την «Πληµµύρα» του Βαµβακάρη, ενώ ένα κλικ να κάνεις στο youtube, τον βλέπεις σε ερασιτεχνικά βίντεο, ντυµένο στα µαύρα να κάθεται εν µέσω µπαγλαµά και κιθάρας, κι ενώ κρατάει µε το πόδι του τον ρυθµό, να τραγουδάει µε την αδρή φωνή του το «Αντιλαλούν οι Φυλακές» ή το «Οι πρωθυπουργοί». Αλλά ακόµη και στον µεγαλύτερο όγκο των τραγουδιών που έγραψε από το 2005 κιέπειτα, ακούς αυτή την ωραία µείξη παραδοσιακώνοργάνων, πνευστών, εγχόρδων, ηλεκτρισµού. Γιατί έχει αυτή την προτίµηση στον Βαµβακάρη; Στις συναυλίες του καλοκαιριού (Rock Wave και Ark Festival), ο Βαµβακάρης ήταν παρών. «Επειδή εκείνα τα πρώτα ρεµπέτικα του ‘30 µοιάζουν πιο πρωτόγονα µεν, αλλά είναι ό,τι πιοεµπνευσµένο υπάρχει. Γυµνά, αλλά µεφοβερή ενέργεια. Μετά άρχισε να δηµιουργείται η αστική τάξη, ανέλαβε τα ηνία το λαϊκό τραγούδι, χάθηκε ο ρυθµός, ο σεβασµός… Η «Φραγκοσυριανή» ας πούµε, είναι από τις µεγάλες επαναστάσεις στο ελληνικό τραγούδι».

«Η απαισιοδοξία δεν είναι λύση»

Πέτρα που κυλάει (λέει η παροιµία) χορτάρι δεν µαζεύει και ο Γιάννης Αγγελάκας είναι η πειστικότερη απόδειξη ότι είναι φτιαγµένος από υλικό που δύσκολα σκαλώνει σε µια θέση. Ο πειραµατισµός και η διαρκής όρεξη για νέα ακούσµατα, νέες ιδέες, είναι πάντα εκεί (ακόµα κι αν το «νέο» βγαίνει από το σεντούκι µε τα ρεµπέτικα). Αυτή την εποχή που είναι στην Κρήτη ακούει µουσικές και γράφει…

«Τα ακούσµατά µου είναι πολλά και διάφορα» λέει. «Dub, ηλεκτρονικά. Ξέρεις υπάρχει µια παγκόσµια σκηνή, όπου όλα µπερδεύονται γλυκά – τα λαϊκά, τα ηλεκτρονικά, η παράδοση. Ακούω και κρητικά. Κόσµος πάει κι έρχεται, οι φίλοι µου είναι µουσικοί, παίζουµε µαζί, παίζουν…

Και γράφεις; «Bέβαια. Τώρα έχουµε στα σκαριά 2 δίσκους. Εναν µε Ψαρογιώργη, Βελιώτη, εµένα κι ένα τροµπόνι και κάτι άλλους πνευστούς, τον άλλο µε δικά µου τραγούδια. Πολύ ωραία πράγµατα. Αντίθετα µε ό,τι συµβαίνει στην Ελλάδα, εµείς νιώθουµε ορεξάτοι, ενεργητικοί». Το ότι µένεις µακριά από το κέντρο σε βοηθάει στο να µην εισπράττεις αυτό το κακό κλίµα που νιώθουµε όλοι αυτή την εποχή στην Αθήνα;

«Είναι πολύ καλύτερα βέβαια, αλλά δεν είµαι και στην αποµόνωση».

Και πώς τα βλέπεις εσύ όλα αυτά που γίνονται στη χώρα µας;

«Η απαισιοδοξία δεν είναι λύση. Τώρα ξεκινάει το παιχνίδι».

Τι εννοείς; «Ενα νέο κίνηµα, να προχωρήσουν τα πράγµατα, να νιώσουµε όλοι ότι ανήκουµε σε µια κοινωνία. Η κοµµατικοποίηση της δικής µας γενιάς δεν έβγαλε πουθενά, ήταν µια αυταπάτη, ο καθένας κοίταζε τον εαυτό του… Ας κάνουµε κάτι όλοι µαζί. ∆εν αποκλείεται να είναι µια ευκαιρία…».

Πηγή:.tanea.gr