39 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Σεφέρη

Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 ως Γιώργος Σεφεριάδης και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως Σεφεριάδη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους, με το ξέσπασμα του Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μεταναστεύει στην Ελλάδα

Arne Dahl – “I simply write the books I want to read”

Arne Dahl. Ο Σουηδός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και κριτικός λογοτεχνίας, κατάφερε να διατηρήσει την ανωνυμία του πίσω από το ψευδώνυμο αυτό για πέντε συνεχόμενα έτη.

Η ταπείνωση του Φίλιπ Ροθ

Όλα έχουν τελειώσει για τον Σάιμον Άξλερ, τον πρωταγωνιστή του συναρπαστικού νέου βιβλίου του Φίλιπ Ροθ. Κορυφαίος ηθοποιός του αμερικανικού θεάτρου επί δεκαετίες, ανακαλύπτει ότι στα εξήντα του χρόνια έχει απολέσει το ταλέντο του, την αυτοπεποίθησή του, την ικανότητά του να σαγηνεύει

Πρώτο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

Η οικονομική κρίση δεν διαγράφει ομαλή πορεία προς το μέλλον. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ο πολιτισμός καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η λογοτεχνία μάς δίνει δύναμη να αντέχουμε όσα τρέχουν γύρω μας. Το βιβλίο είναι η απάντηση στη βαρβαρότητα και μας ανοίγει μια διέξοδο, μας οδηγεί σε πιθανότητες έξω από την καθημερινότητα!

Άλεξ Ράϊντερ: Το δάγκωμα του Σκορπιού

Ο Άλεξ Ράιντερ βρίσκεται στη Βενετία ψάχνοντας για μυστικά θαμμένα στο παρελθόν. Ο πατέρας του ήταν πράγματι ένας αδίστακτος δολοφόνος; Κι αν ναι, τότε τι σημαίνει αυτό για τον Άλεξ;

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη του Γιάννο Ιωάννου

Ταπεινοί και καταφρονεμένοι, πόρνες, άσημα φτωχαδάκια του καμάτου και αγνοημένοι ξωμάχοι της ζωής περνούν από το παρασκήνιο στο προσκήνιο και γίνονται αντικείμενο ψυχαναλυτικής θέασης και εφαλτήριο προβληματισμού

Λογοτεχνικές (ιστο)σελίδες

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) στο πλαίσιο των αφιερωμάτων σε μεγάλους Έλληνες συγγραφείς που οργανώνει κάθε χρόνο, έχει δημιουργήσει μια σειρά από επετειακούς λογοτεχνικούς ιστότοπους.

Νύχτες με ουρά του Αντώνη Σουρούνη

Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε «Πονάει η ουρά μου», «Με χτύπησε στην ουρά», αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη