Από «μικρό» και από «τρελό» μαθαίνεις την αλήθεια …

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ' άβολα Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα

Η δίκη για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, εξελίσσεται. Βέβαια τα έγκυρα – σοβαρά τηλεοπτικά πάνελ σε πολλές περιπτώσεις αποφασίζουν να ασχοληθούν με ποιο καυτά θέματα, πχ το DVD  της Τζούλιας, το διαζύγιο της Μεναγάκη κλπ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Πριν λίγο καιρό το δικαστήριο αποφάσισε να καλέσει τον 17χρονο φίλο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που ήταν μαζί του το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξη στα Εξάρχεια. Ο φίλος του Αλέξη, θεωρείται βασικός μάρτυρας στη δίκη, αλλά ο ίδιος αρνείται να παρουσιαστεί στο δικαστήριο.

Σε επιστολή του, ξεκαθαρίζει πως δεν πιστεύει στη χρησιμότητα της μαρτυρίας του αλλά και στο θεσμό του δικαστηρίου. Ο νεαρός φίλος του Αλέξη αναφέρει χαρακτηριστικά στην επιστολή του:

«Οφείλω να διευκρινίσω και πως παρά τα δημοσιεύματα, δεν είχα κανένα σκοπό να εμφανιστώ στη δίκη διότι δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο η έκβασή της. Θεωρώ, ως πολιτική μου επιλογή, να μην εμφανίζομαι στις στιγμές που ορίζουν οι θεσμοί, αλλά να διαμορφώνω εγώ ο ίδιος τα δικά μου πλαίσια στα οποία θα εκφράσω την αντίληψή μου.»

Αυτή του η στάση, εξόργισε πολλούς όμως μήπως θα πρέπει οι ίδιοι να αναρωτηθούν γιατί ένα νέο παιδί αμφισβητεί τους θεσμούς της χώρας μας; Είναι απλά ένας αλήτης η μήπως τελικά οι θεσμοί στη χώρα μας έχουν χάσει την αξία τους; Πως οι ίδιοι οι θεσμοί προστατεύουν το κύρος τους;

Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μας κάνουν να δυσπιστούμε για το κύρος των θεσμών στη χώρα μας. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο θεσμό του δικαστηρίου, που πολλές φορές έχει κλίσει τα μάτια σε διάφορα σκάνδαλα (βλέπε Siemens κλπ). Μιλάω γενικότερα…. Πόσοι από εμάς εμπιστευόμαστε αστυνομία, το δημόσιο, τις προσλήψεις, το βουλευτή, την εφορία, τα κόμματα κλπ;

Κάθε Έλληνας, όπως και ο φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου, καθημερινά βιώνουμε παραδείγματα τα οποία θίγουν το κύρος των θεσμών στη χώρα μας. Βέβαια οι περισσότεροι από εμάς αρκούμαστε, στο να καθόμαστε αναπαυτικά στο καναπέ ή για καφεδάκι με του φίλους μας και να κράζουμε τα κακώς κείμενα.

Ο φίλος του Αλέξη όμως δεν έμεινε εκεί. Δεν έμεινε στην εύκολη λύση αλλά έκανε πράξη αυτό που όλοι κράζουμε αλλά δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε. Δεν ξέρω αν αυτή του η κίνηση έγινε συνειδητά ή οφείλεται απλά στο νεανικό του ενθουσιασμό.

Κάποτε στο σχολείο υπήρχε ένα μάθημα… δεν ξέρω πόσοι από εσάς το θυμάστε. Το μάθημα αυτό ήταν «Πολιτική Αγωγή». Εκεί (αν θυμάμαι καλά) περιγράφονταν ο τρόπος λειτουργίας του κράτους και μίλαγε για διάφορες όμορφες έννοιες όπως την αμεροληψία, την διάκριση εξουσιών, την ισότητα απέναντι στο νόμο κλπ. Όσο έχετε βιώσει αυτές τις έννοιες εσείς, άλλο τόσο τις έχω βιώσει και εγώ. Άλλο τόσο τις έχει βιώσει και ο αλήτης που δε δέχεται να παραστεί στο δικαστήριο…

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η διάβρωση του συστήματος θεωρείται δεδομένη και μη αναστρέψιμη. Όταν κάποιος όμως αντιδρά σε αυτή γίνεται δακτυλοδεικτούμενος.

Καθημερινά βλέπουμε τις προσδοκίες – όνειρα που έχει ο καθένας μας να μην πραγματοποιούνται. Αυτό το φαινόμενο είναι φυσικά είναι πιο έντονο στις νεαρότερες ηλικίες ή αν θέλετε στους ανθρώπους που θέλουν να πετύχουν κάτι. Όταν όμως αυτές οι απλές – αυτονόητες προσδοκίες δεν πραγματοποιούνται είναι φυσικό να δημιουργείται οργή στους νέους και πικρία στου μεγαλύτερους.

Σε παλαιότερο άρθρο του, ο Διαβάτης του Ερέβους, είχε γράψει για το τραγούδι του Νικόλα  Άσιμου, με τίτλο «Παράτα τα». Κάποτε μαζί με το Διαβάτη (και τους λοιπούς, ξέρουν αυτοί) το σιγοτραγουδούσαμε. Ζώντας όμως τη καθημερινότητα αυτό το τραγούδι μοιάζει ολοένα και πιο επίκαιρο.

Τελικά ο μήπως ο «μικρός» φίλος του Αλέξη και ο «τρελός» Νικόλας Άσιμος λένε την αλήθεια;