Αν γράψεις στη μετάφραση της google τη λέξη “mainstream”, η απάντηση που παίρνεις είναι “επικρατούσα τάση”. Η δική μου ερμηνεία ίσως είναι λίγο πιο ισοπεδωτική βέβαια, καθώς θα ερμήνευα τη λέξη ως “κοινότυπος”, “αυτος που χρησιμοποιείται από όλους, μαμάδες, γιαγιάδες, βρέφη, εφήβους”. Το κείμενο αυτό πάντως δεν έχει καμία σκωπτική ή περιπαικτική διάθεση, αλλά αποτελεί κυρίως μία αυτοβιογραφική προσέγγιση του mainstream, της ροκ μουσικής ή της ροκ διάθεσης που ανέκαθεν με έκανε άνω κάτω.
Τέτοια εποχή, Σεπτέμβρης ήταν του 2000, αγόρασα ένα από τα λίγα original cd που έχω ψωνίσει γενικά, καθώς πάντα θεωρούσα ότι η μουσική η αγορασμένη από δισκοπωλείο, είναι υπερεκτιμημένη. Όπως και νά’χει, λίγο η ηλικία, λίγο η βιντεοκλιπάρα με τη μπάντα σε animation μορφή που έπαιζε 5 φορές τη μέρα στο MTV (όχι το σημερινό MTV Greece φυσικά που παλεύει να κάνει τη Φουρέιρα Μadonna και τον Μηδενιστή Lenny Kravitz) και οι αλήτικες μουσικές της μέχρι τότε, λίγο το χαρτζηλίκι που είχε μείνει ανέπαφο από τα ξίδια των πρώτων διακοπών με φίλους, λίγο η σπαρίλα που με κυβερνούσε περιμένοντας το πανεπιστήμιο να ξεκινήσει τα μαθήματα και να μετατραπώ από μαθητής σε φοιτητής, με ώθησαν στο δισκοπωλείο-video club-video game store με το αξέχαστο όνομα “Salina” στην Υμηττού, στο Παγκράτι για να πάρω το άλμπουμ “Californication” των Red Hot Chili Peppers με αντίτιμο 4.500 δρχ.
Για πολλές μέρες, το νέο μου απόκτημα έπαιζε ασταμάτητα στο cd player, οι στίχοι όλων των τραγουδιών του άλμπουμ είχαν εντυπωθεί στον εγκέφαλό μου (εκτός από το “Porcelain”, που το σιχαινόμουν για πολλά χρόνια, αλλά το ξεπέρασα πια), ενώ αυτό το άλμπουμ των Chili Peppers έγινε αφορμή να εντρυφήσω ακόμη πιο πολύ στα παλιά τους τραγούδια και να γίνω απλά ένας ακόμα 18άρης fan τους. Μάλιστα εκείνη την εποχή δεν υπήρχε σε κάθε σπίτι ίντερνετ, οπότε η ψακτική για παλιές ή νέες μουσικές δεν ήταν και το πιο εύκολο ή ανέξοδο πράγμα, αν σκεφτούμε και το απλούστατο, ότι το youtube ήταν λέξη άγνωστη. Σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν τεράστια η τιμή που έκανα στους RHCP (ζω το παραμύθι μου, μην ξινίζεις), δεδομένου ότι ήταν στο πάνθεον της μικρής συλλογής των αυθεντικών cd μου (οι αντιγραφές ήταν άπειρες), κάνοντας παρέα με τους Deep Purple, τους Offspring, τους Magic de Spell και κάποιους ρεμπέτες που είχα ξετρυπώσει στο Metropolis.
Από τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το Californication λοιπόν ως τώρα, έχουν περάσει 12 χρόνια ακριβώς. Μετά από τόσο καιρό μου δόθηκε η ευκαιρία να δω το τότε αγαπημένο μου συγκρότημα live. Εισιτήριο φυσικά δεν είχα φροντίσει να προμηθευτώ, καθώς δεν είναι και εύκολα τα 45 ευρώ. Αγκαζάρισα λοιπόν ένα φιλαράκι που μένει δίπλα στο ΟΑΚΑ, αράξαμε και λίγο σπίτι του, κάναμε και τη βόλτα μας γύρω από το στάδιο, θαυμάσαμε και τις δημιουργίες του κου Σαντιάγο Καλατράβα, τα είπαμε και ένα χεράκι για το ελληνικό μέλλον μας και μετά αποφασίσαμε απλά να προσποιηθούμε ότι φεύγουμε από το parking για να πείσουμε τον μπάρμπα σεκιουριτά να μας επιτρέψει να περάσουμε προς τα έξω. Ή προς τα μέσα.
Ακούγαμε κι απ’έξω, αλλά με το που βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο και ακούς κανονικά πια το μπάσο του Flea νιώθεις κάτι άλλο. Υποθέτω. Δε θα ασχοληθώ με τον ήχο, ο οποίος όντως ήταν μέτριος όπως έχει ήδη διαδοθεί, αλλά μόνο με τι αισθανόμουν, χαζεύοντας έξω και μέσα τον κόσμο και ακούγοντας μουσικές που δε με ενθουσιάζουν πια, αλλά απλά τις γουστάρω. Ούτε με τα μέλη της μπάντας θα ασχοληθώ, που έστω κι αν μου φάνηκε ότι έκαναν μια συναυλία διεκπεραίωση, ακόμα τους συμπαθώ και γουσταρω πολλά κομμάτια τους και το προσωπικό τους άκυρο στυλάκι με τατού, μουστάκια, καπέλα, σαλτιμπαγκιές και τα τοιάυτα, αναπολώντας την εποχή που έβγαιναν στη σκηνή φορώντας μόνο μία κάλτσα στα επίμαχα σημεία τους.
Όλη η φάση στο ΟΑΚΑ μου φάνηκε παρωχημένη και ο κόσμος εντελώς εκτός τόπου και κατάστασης. Ίσως ήμουν και προκατειλημμένος από τις άκυρες αναρτήσεις διαφόρων στο φατσοβιβλίο. Άνθρωποι που συνηθίζουν να ακούνε ηλεκτρονική μουσική, να μη χάνουν πάρτυ για πάρτυ σε κάθε μαγαζάκι που παίζει ο τάδε ή ο δείνα dj, κοριτσάκια που τρέχουν στα μουσικά βραβεία του MAD για να νιώσουν στον αμφιβληστροειδή τους λίγη λάμψη από Σάκη Ρουβά, αγοράκια που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στον καθρέπτη για να τους πετύχει το τσουλούφι και να ταιριάξει με τα χιπστεροπάπουτσά τους, τύποι που το μόνο αξιόλογο που έχουν να θυμούνται στη ζωή τους είναι οι πολλαπλώς απαθανατισμένες διακοπές με την κοπέλα τους σε κάποιο νησί του Αιγαίου, αλλά αφομοιώνουν θεσπέσια το χειμωνιάτικο έδεσμα από παντόφλα και τσόκαρο που τρώνε καθημερινά. Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι ξεσάλωναν στις σελίδες, στα γκρουπ και στα προφίλ τους, κραυγάζοντας ότι αναμένουν με ανυπομονησία το μεγάλο event της χρονιάς, τον ερχομό των RHCP…
Δεν κρατιόντουσαν για το βράδυ που οι RHCP θα μάγευαν το κοινό τους και φαγώθηκαν να ανεβάζουν κάθε τόσο κομμάτια τους για να επιδείξουν πόσο γαμάτοι είναι που θα πάνε σήμερα στη συναυλία και θα είναι κι εκείνοι μύστες της ιερότητας του συγκροτήματος. Οι σούπερ γαμάτες και κουλ πόζες με το εισιτήριο ανά χείρας φυσικά και δεν έλειψαν από Τιτιβισμάδικο και Φατσοβιβλίο. Μύστες, ανάμεσα σε μπεμπέκες που έχουν θεά την Πέγκυ Ζήνα, γιαγιάδες που ακόμα ξύνω το κεφάλι μου και προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν ήταν σπίτι τους να βλέπουν τον Σουλεϊμάν εκείνη την ώρα και νεογέννητα βρέφη με πιπίλα στο στόμα, στις αγκαλιές των μανάδων τους.
Αυτά αντίκρυσα με δέος στις κερκίδες που καθόμουν, εκεί δηλ. που χασμουρήθηκα πάνω από 4 φορές. Ήταν προκλητικό κι αυτό το μωρό δίπλα μου και κοιμόταν με την πιπίλα του γαλήνιο, ζήλεψα. Πιο κάτω ένα γκομενάκι, με το ζόρι 20 με φωσφόρ μαγιό μέσα από το φόρεμα να τραβάει συνεχώς την ίδια φωτογραφία, το ίδιο κάδρο, τη σκηνή από μίλια μακριά (όχι, τη φωτό που συνοδεύει το κείμενο δε της την έκλεψα, είναι δική μου και την τράβηξα μία και μόνη φορά. Ούτε την άλλη παρανοϊκέ αναγώστη, εγώ την τράβηξα κι αυτή).
Από τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers στο ΟΑΚΑ
Μα, καλοί μου φίλοι ακριβώς επειδή εσείς το περιμένατε, παύει να είναι μεγάλο event και αυτόματα καταντάει τσίρκο και ένα ακόμα μαγαζί τύπου “Ποσειδώνιο” που πάει κάθε πικραμένος για να νιώσει ότι κάποιος είναι και να νομίσει ότι διασκεδάζει και να αναπτύξει την αυτοβαυκαλογαματοσύνη του.
Τώρα που είπα “Ποσειδώνιο”, αναρωτήθηκα κάποια στιγμή την επόμενη μέρα της συναυλίας, όταν ενημερωνόμουν σχετικά, τι ακριβώς έκανα στον ίδιο χώρο που βρίσκονταν ο Αντώνης Ρέμος με την αυτής της περιόδου βιζιτού του, ο Πάρις Κασιδόκωστας, ο Ονειράμας Μαραντίνης, η Shaya, οι Vegas, η Άννα Νταλάρα, ο Βαγγέλης Περρής και χίλιοι άλλοι δυο wanna be star εγχώριοι πουθενάδες. Αλήθεια, έχουν όλοι αυτοί ακούσει κανένα τραγούδι αληθινού ροκ, όχι μόνο από τους Peppers αλλά γενικά; Δηλώνω υπέρμαχος της άποψης ότι η μουσική δεν έχει ή δεν πρέπει να έχει ταμπέλες και κατηγορίες, αλλά με ενοχλεί που όλοι αυτοί, διάσημοι και άσημοι καπηλεύονται τη ροκιά και τον ντόρο που από μόνη της προκαλεί, για να διαφημιστούν ή ακόμα χειρότερα, να νιώσουν για λίγο μέσα στα πράγματα, in που το λένε και στο χωριό μου από τα ’90s ακόμα.
Ναι, οκ, στην αρένα τα πράγματα ήταν διαφορετικά, εκεί είχαμε μπουμπούδες που θεωρούν τον Stan και τον Nivo επαναστάτες και ασυμβίβαστους γκομέναρους και 15χρονα αγόρια που ανάθεμα κι αν γνωρίζουν έστω το όνομα του frontman των Peppers. Είχε και από εκείνους βέβαια τους κατάπτυστους, τους κανονικούς-συνειδητοποιημένους ανθρώπους, που πιθανότατα πλήρωσαν για να βρεθούν κοντά στο γκρουπ που τους συντροφεύει πολλά χρόνια με τα γνωστά ή και τα λιγότερο εμπορικά κομμάτια του.
Αυτό το feeling με ώθησε να γράψω αυτό το κείμενο, καθώς πιστεύω ότι κάπου εκεί θα υπάρχουν και συμφωνούντες που θα διαβάσουν τις σκέψεις τους εδώ. Το ερμαφρόδιτο feeling όταν περπατούσα γύρω από το στάδιο, ότι οδεύω προς κάποια εκκλησία για να κάνω ανάσταση ή ότι κινούμαι προς την είσοδο ενός μεγάλου club ή μιας πίστας που είναι place to be this year και τιμάται από άπαν ξέκωλο και πλείστους posers με γυαλιστερό κάρο, ακριβό πουκάμισο και φάτσα για κλωτσιές. Δεν ξέρω, ίσως εγώ στο μυαλό μου τα έχω συγχισμένα, αλλά η ελπίδα που είχα όταν παρεισέφρησα στο στάδιο, ότι οι ίδιοι οι RHCP ίσως και να διέψευδαν την προκατάληψή μου και να μετέτρεπαν το θέατρο σε πραγματική συναυλία, έσβησε χωρίς πολλά πολλά, αγόγγυστα και λιτά.
Ακόμα πάντως τα κομμάτια που μου αρέσουν θα τα ακούω και θα κοπανιέμαι σπίτι μου, αφού στο ΟΑΚΑ κατάφερα μόνο να χασμουρηθώ και να κουνηθώ ελάχιστα, αλλά και στην εκπομπή μου δε θα πάψω να τιμώ τους Peppers, έστω κι αν νιώθω ότι είναι για μένα μια γκόμενα που έχω ξεπεράσει πια, σταδιακά και ομαλά. Μια γκόμενα που ενώ είχα ψιλοξενερώσει μαζί της, την είδα προχθές σχεδόν τυχαία να συνοδεύεται από έναν γέρο που πιθανότατα τον έχει γκόμενο και χορηγό. Sorry, αλλά έτσι νιώθω.
Πηγή:navag-io.blogspot.gr
