Θέμα εύθραυστο, ευαίσθητο και οδυνηρό, αυτό που αφορά τους μετανάστες, δεν είναι βέβαια καινούργιο. Η οικονομική κρίση, όμως, το επιδείνωσε ή τουλάχιστον επιδείνωσε την έλλειψη ψυχραιμίας όλων των πλευρών
Η πρόταση του Διονύση Σαββόπουλου «να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ», ανεξαρτήτως πώς την αξιολογεί καθένας, ήταν μια θέση. Και με αφορμή αυτήν αναζητήσαμε κι άλλες απόψεις, σκέψεις κι εμπειρίες ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος. Υπήρξαν και κάποιοι που, παρότι έχουν άποψη, διστάζουν να την εκφράσουν. «Τα πάντα διαστρεβλώνονται αυτό τον καιρό», είπαν εξηγώντας γιατί επέλεξαν τη σιωπή. Να ξαναθυμηθούμε τις αρχές του δημοκρατικού διαλόγου; Μακάρι οι μεστές απόψεις που φιλοξενούμε να βοηθήσουν σ’αυτή την κατεύθυνση.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
(σκηνοθέτης):
«Πολλή δημαγωγία»
«Εχει πέσει πολλή δημαγωγία γι’ αυτό το ζήτημα. Οσα έχω να πω για τη σημερινή πραγματικότητα εντοπίζονται στο θέμα της επόμενης ταινίας μου».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
(τραγουδοποιός):
«Με όλο τον σεβασμό στον κύριο Σαββόπουλο»
«Μια ζωή τα βάζουμε με τις καταστάσεις κι όχι με όσους ευθύνονται γι’ αυτές. Εγκλήματα γίνονται κι από Ελληνες, κι όμως οι νεοταξικοί εκμεταλλεύονται το ψυχοπαρανοϊκό κλίμα και κυνηγούν τους απελπισμένους μετανάστες που μένουν στη χώρα μας, παγιδευμένοι από πολιτικούς κι από πολιτικές Ελλάδας και Ευρώπης. Μάλλον κάποιους τους βολεύει το να στραφούμε όλοι εναντίον όλων. Να σταματήσουμε, λοιπόν, τα καραγκιοζιλίκια. Ν’αράξουμε στο Σύνταγμα όπως οι Ισπανοί στην Πουέρτα ντελ Σολ, απαιτώντας ήρεμα, πεισματικά και ειρηνικά να ‘ρθει κανένας πολιτικός της προκοπής. Κι όμως, δυστυχώς, στις ασθένειες της πασοκικής ψευδοευημερίας είναι και η απώλεια της συλλογικότητας. Ολοι προτιμούν την κατάθλιψη απ’τη δράση. Καταλαβαίνω ότι το θέμα των μεταναστών είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μακάρι να βρίσκονταν κάποιοι να το μελετήσουν σοβαρά -αν και διαβάζοντας την “Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους” του Βασίλη Ραφαηλίδη συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν είχαμε πολιτικούς με όραμα, αλλά συνήθως “υπαλλήλους” -αν όχι πράκτορες. Κατά τα άλλα, θεωρώ ότι ο ρόλος των καλλιτεχνών είναι να θέτουν ερωτήματα. Και με όλο το σεβασμό στον κύριο Σαββόπουλο δεν πιστεύω ότι είναι λύση να πάνε οι μετανάστες στα νησιά -και μόνο η λέξη ανακινεί τραγικές μνήμες. Εξάλλου, μια τέτοια πρόταση ακούγεται ρομαντική, αφελής κι ανεφάρμοστη».
ΚΟΣΜΑΣ ΦΟΝΤΟΥΚΗΣ
(ηθοποιός, μεταφραστής):
«Κτηνώδης Δύση»
«Η μετανάστευση πάντοτε συνδεόταν με την απελπισία. Αλλιώς ποιος θέλει να αφήσει τον τόπο του; Μήπως κι εμείς εσωτερικοί μετανάστες δεν είμαστε; Το λέει κι εκείνο το σύνθημα “Είμαστε όλοι μετανάστες”. Οταν όμως η σύγχρονη πολιτική μιλάει πια για λύση, εννοεί νομικούς τρόπους αναχαίτισης του μεταναστευτικού κύματος -και όχι ανθρωπιστικούς. Η Δύση, που υποτίθεται ότι δίδαξε τις αρχές του ανθρωπισμού, γίνεται κτηνώδης. Βομβαρδίζει για… “ανθρωπιστικούς λόγους” κι αφήνει 60 απελπισμένους να πνιγούν. Ή παθαίνει πανικό πώς θα βολέψει 25.000 Λίβυους που κάηκαν τα σπίτια τους. Εμείς; Δεν μπορούμε να βρούμε λύση. Μπορούμε όμως να κάνουμε όπως παλιά όταν ερχόταν ένας ξένος και του δίναμε ένα ποτήρι νερό, ένα κομμάτι ψωμί και κάπου να κοιμηθεί. Δεν υπάρχει όμως καν στοιχειώδης μέριμνα.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά: κέντρα υποδοχής, μια βρύση, μια τουαλέτα, ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά εδώ αμέτοχη μένει και η Εκκλησία – παρότι υποτίθεται ότι είναι υπέρ των ασθενών και οδοιπόρων».
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΕΠΠΑΣ
(θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός):
«Τώρα, μας περισσεύουν»
«Ο Αγιος Παντελεήμονας, ο φράχτης της Frontex, δολοφονίες για μια κάμερα και γιουρούσια νεοφασιστών. Το κέντρο της πόλης, εμπόλεμη ζώνη και το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί ερασιτεχνικά να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, θολωμένο από τον ίδιο τον λαϊκισμό του. Η Νέα Δημοκρατία, εντελώς απούσα επί χρόνια, κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ μέχρι και για το φόρουμ μεταναστών.
Το ΚΚΕ ασχολείται μόνο με την προάσπιση του εισοδήματος των αμιγώς Ελλήνων και ο ΣΥΡΙΖΑ, σε έξαρση μετεφηβικής επιπολαιότητας, διχάζεται ανάμεσα σε φιλάνθρωπα αισθήματα και πολιτικές σκοπιμότητες. Ενα κομμάτι του επιδιώκει την όξυνση και το άλλο την κοινοβουλευτική νομιμότητα.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει, όχι σωστές, αλλά σαφείς θέσεις για το θέμα είναι το ΛΑΟΣ. Επικίνδυνο, αλλά όχι ανεξήγητο. Η κύρια πολιτική μας έκφραση από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα υπήρξε ένας φτηνός λαϊκισμός, που μόλις και μετά βίας κάλυπτε την καταναλωτική μας απληστία. Και πάνω στην οικονομική κρίση που έρχεται να ξεβρακώσει όσα ιδεολογήματα χρησιμοποιήσαμε για να βολευτούμε, διογκώθηκε το πρόβλημα των ξένων. Μια στρατιά από σκλάβους για τα χωράφια, τις οικοδομές και την Ολυμπιάδα μας. Και τώρα δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε. Τώρα τους αντιληφθήκαμε. Τώρα μας περισσεύουν».
ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ (τραγουδοποιός):
«Αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί»
«Η χώρα, χρόνια τώρα, λειτουργεί ως αφοδευτήριο, χωρίς να έχει προβλέψει καμία κεντροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων ετών σύστημα αποχέτευσης, αφού κάτι τέτοιο απαιτούσε στοιχειώδη μελέτη και δουλειά από ανθρώπους που “σκέφτονται”.
Αρα θεωρώ λογικό το να κολυμπάμε στα σκατά…
Απαίδευτοι, ημιεπαγγελματίες πολιτικοί, με ελλειμματική έως ανύπαρκτη σκέψη. Καμία συστηματική οργάνωση και μελέτη, κανένας προγραμματισμός, είτε για την οικονομία είτε για το μεταναστευτικό. Είναι γελοίο να εντοπίζουμε το πρόβλημα της εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας το 2011! Ξεχνάμε την πλατεία Θεάτρου, χώρο εκπόρνευσης και παζαριού ναρκωτικών από το 2005 έως σήμερα; Την Ευριπίδου, που το βράδυ μεταμορφωνόταν σε κολαστήριο; Ολα με την ανοχή των πολιτικών, που πληρώνονταν για να προτείνουν λύσεις και μέτρα. Δεν έτυχε ποτέ να περάσουν πεζή από το κέντρο; Δεν έτυχε να δουν την Ομόνοια μετά τα μεσάνυχτα; Σε ποιον προαστιακό μικρόκοσμο ζουν; Ας σταματήσουμε να κατηγορούμε το αόριστο “κράτος” κι ας αρχίσουμε να προσωποποιούμε τα λάθη. Απαιτούμε απαντήσεις από αυτούς που βρίσκονταν-βρίσκονται σε καίριες θέσεις, δήμους ή υπουργεία.
Αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί.
Αυτοί που επέτρεψαν να ζουν άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν γουρούνια, να απαξιώνονται καθημερινά και με τη σειρά τους να απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή για μια βιντεοκάμερα. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί για την εξάπλωση της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Οι ηθικοί αυτουργοί που τόσοι νέοι εξοικειώνονται με τη βία, το έγκλημα και την εξαθλίωση. Η οργή είναι μεγάλη. Πρέπει να απομακρυνθούν οι επικίνδυνοι, απαίδευτοι βολεψάκηδες από την εξουσία. Δεν ανεχόμαστε άλλη υποκρισία».
ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
«Κυβέρνηση τριημέρου»
«Το να κάνει κανείς προτάσεις αντιμετώπισης της βίας σε μια κυβέρνηση που ο μακρινότερος ορίζοντας της πολιτικής της είναι από την Παρασκευή ώς τη Δευτέρα είναι, αν μη τι άλλο, φαιδρό. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως η λέξη “αυτοδικία” για τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής. Η αυτοδικία ποτέ δεν είναι τυφλή. Εχει στόχο και πρόσωπο. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια μυστική έκθεση της ΕΥΠ για το τι συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας. Η Πολιτεία ανέχεται απάνθρωπες μεθόδους εκμετάλλευσης των μεταναστών και ωφελείται διπλά. Από τη μία πυροδοτεί όποτε τη βολεύει -σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ-, τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά, από την άλλη προσφέρει καλές υπηρεσίες στα αφεντικά της, που επιθυμούν οτιδήποτε δημόσιο να υποτιμηθεί, για να πουληθεί σύμφωνα με το δόγμα “ό,τι έχετε ευχαρίστηση”. Αυτά όσον αφορά την εγκληματικότητα. Το νέο, όμως, στοιχείο στο κάδρο των τελευταίων μηνών είναι η κρατική βία. Οι προληπτικές συλλήψεις, τα δίτροχα που σημαδεύουν διαδηλωτές μέσα στην πλατεία Συντάγματος, τα δεκάδες ανοιγμένα κεφάλια, τα κομβόι με τα φιμέ τζάμια και η κομματική πολιτοφυλακή δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά – είναι οργανωμένη τακτική. Οσο περισσότερο η κυβέρνηση και οι δορυφόροι της επενδύουν στη βία και προσβάλλουν το δημοκρατικό αίσθημα και τη νοημοσύνη των πολιτών, τόσο χειρότερο θα είναι το τέλος τους. Γιατί η πολιτική βία είναι φυσικό επακόλουθο της καταστρατήγησης του Συντάγματος, συνώνυμο της κατάλυσης του πολιτεύματος».
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
(ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός):
«Καταγόμαστε από τους μετανάστες»
«Ενα -διόλου ασήμαντο- μέρος απ’ ό,τι με αποτελεί σαν προσωπικότητα το οφείλω στον Διονύση Σαββόπουλο. Ιδιαίτερα μετά το 1985, κάποιες από τις απόψεις του με κάνουν να δυσανασχετώ, αλλά αποφεύγω να τον κρίνω ή ακόμα περισσότερο να τον κατηγορώ, από ευγνωμοσύνη. Η ιδέα του εκτοπισμού των “δυσάρεστων” (μεταναστών, τοξικομανών), πέρα από τους ανατριχιαστικούς συνειρμούς που φέρνει από την πρόσφατη ελληνική Ιστορία, είναι βαθιά διχαστική και στηρίζεται στη βασική μας εθνική αυταπάτη: Είμαστε ένα ανάδελφο “έθνος”, σχεδόν θεϊκής καταγωγής, περίπου περιούσιοι, που οι “άλλοι” φθονούν, μισούν και επιβουλεύονται. Οι “άλλοι” είναι κατώτερα όντα, με την έννοια της ιστορικής και πολιτιστικής αποστολής. Εμείς έχουμε αποστολή -“εκείνοι”, καμία.
Δεν θα είχα ασχοληθεί με την “πρόταση Σαββόπουλου” αν δεν την είχε εκστομίσει ο ίδιος, αλλά οι αντιπαθείς ναζήδες του Αγίου Παντελέημονα. Κι αυτό, γιατί όσο κι αν είναι πασπαλισμένη με “ελληνισμό”, “ελληνική παιδεία/γλώσσα” και “ανθρωπιά διά του ΟΗΕ», είναι μια ολοφάνερα φυλετική πρόταση. Τελεία και παύλα.
Κάθε εγγράμματος Ελληνας οφείλει να γνωρίζει ότι όλοι καταγόμαστε από “μετανάστες” που ξεκίνησαν από την Αφρική πριν από μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, έκαναν μια στάση κάπου στην Ασία και ήρθαν στα Βαλκάνια. Οι σύγχρονοι Ελληνες έχουν ένα αξιοθαύμαστο 50% γενετικού υλικού από εκείνους τους πρώτους “γηγενείς”. Το ίδιο πάνω-κάτω έχουν και οι Αλβανοί και οι Τούρκοι. Το άλλο “γενετικό μισό” μας, το μοιραζόμαστε με τους προαναφερθέντες και τους υπόλοιπους γείτονες εξίσου.
Η μετανάστευση είναι μέρος της ανθρώπινης περιπέτειας. Αυτοί που αποφασίζουν να ξεσπιτωθούν είναι μάλλον δημιουργικά πνεύματα και άρα πολύτιμα για τον τόπο που θα τους δεχτεί.
Το παρόν κύμα μετανάστευσης είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα και οφείλεται εν πολλοίς σε κρυφούς οικονομικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες σε κρίση, καθώς και σε γεωγραφικούς χώρους, στους οποίους μαίνονται πολεμικές συγκρούσεις και γενοκτονίες. Ενας από αυτούς τους τόπους είναι και η πατρίδα των τριών Αφγανών δολοφόνων. Ποιος ξέρει τι δρόμο θα είχαν πάρει αν η Ελλάδα τους παρείχε ό,τι δικαιούνται σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους και τη Χάρτα του ΟΗΕ; Η αστυνομία δεν είναι ο κατάλληλος χειριστής του προβλήματος. Μας το έχουν πει η Υπατη Αρμοστεία, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις καθώς και η ίδια η κυβέρνησή μας, όταν διεκδικούσε την ψήφο μας. Ε, ναι, ήρθε η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΡΑΣ
«Κινδύνευσα τρεις φορές, αλλά από Ελληνες»
«Μένω σε μια “υποβαθμισμένη” περιοχή, στην πλατεία Αττικής, σε μια μεγάλη πολυκατοικία, όπου το 40% των ενοίκων είναι μετανάστες ή πρόσφυγες από Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Τρεις φορές μέσα σ’ ένα εξάμηνο έχει κινδυνέψει η σωματική μου ακεραιότητα, ίσως και η ζωή μου. Οχι όμως από μετανάστες, αλλά από Ελληνες χρυσαυγίτες ή άλλα φασιστοειδή, που αποφάσισαν να καθαρίσουν τη γειτονιά από τη “βρώμα” των ξένων.
Με τους μετανάστες οι σχέσεις μου είναι άριστες. Εχω μια καλημέρα για όλους και εισπράττω καθημερινά τη δική τους, με ένα χαμόγελο. Γι’ αυτούς έχω “πρόσωπο”, “ταυτότητα”, δεν είμαι ο “άλλος”. Κι έχω μπει στην καθημερινότητά τους, τους βοηθάω όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την ελληνική γλώσσα ή γραφειοκρατία. Είναι πια φίλοι μου. Πριν από δύο χρόνια με φιλοξένησαν στο Μπανγκλαντές κι έτρεχαν ποιος θα με περιποιηθεί καλύτερα.
Τον τελευταίο χρόνο έγινα πολλές φορές στόχος Ελλήνων φασιστοειδών, στην προσπάθειά μου να υπερασπιστώ το μικρό κατάστημα των φίλων μου από την οργή τους. Οι οργανωμένοι χρυσαυγίτες έκαναν τα πάντα για να τους διαβάλουν. Αφιονισμένες γειτόνισσες τηλεφωνούσαν στον ιδιοκτήτη λέγοντάς του τάχατες ότι είχε μετατρέψει το κατάστημα σε κρυφό πορνείο, απειλούσαν να το κάψουν, όπως είχαν κάνει και με ένα υπόγειο της οδού Αριστομένους, τόπου προσευχής των μουσουλμάνων της περιοχής. Κι ένας φασίστας, που τον πέρασα για αστυνομικό και του ζήτησα βοήθεια, με ρώτησε με θράσος: “Σε πηδάει καλά ο Πακιστανός και ήρθες να τον υπερασπιστείς”; Κι αμέσως φώναξε ένα “σύντροφό” του και με κυνήγησαν. Ηταν μια από τις πολλές φορές που έτρεξα να σωθώ πίσω από τα μεταλλικά ρολά του καταστήματος. Δύο φορές χρειάστηκε να καλέσουμε το “100” για να μας απεγκλωβίσει. Τη μια ήσαν μαζί μου κι οι συνάδελφοι Χρήστος Βούπουρας και Κωνσταντίνος Γιάνναρης.
Ηταν η εποχή που έτρεφα την ψευδαίσθηση πως η Αστυνομία υπερασπιζόταν το δίκιο του αδύναμου. Σιγά σιγά σοβαρές ενδείξεις με οδήγησαν στην υποψία ότι το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα ήταν στην πραγματικότητα κρυφή φωλιά φασιστικών συμμοριών. Κι ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα σε Ομόνοια και Πλατεία Κοτζιά, η υποψία μου επεκτάθηκε σε όλη την ΕΛ.ΑΣ.
“Καλά όλα αυτά, αλλά ένας άνθρωπος μαχαιρώθηκε για μια κάμερα, ενώ πολλοί άλλοι έχουν πέσει θύματα κλοπής”, θα πει κάποιος. Κι εγώ, που συγκλονίστηκα από το τραγικό γεγονός όπως και οι Πανέλληνες, θα κρατήσω την ψυχραιμία μου και θα απαντήσω πως αυτό είναι δουλειά της Αστυνομίας που, όταν θέλει, τους βρίσκει τους δολοφόνους. Μόνο εκείνου του εικοσάχρονου Μπανγκλαντεσιανού, που μαχαιρώθηκε μεσάνυχτα από τους φασίστες στην Αχαρνών, δεν πρόκειται να τους βρει ποτέ. Ηδη το γεγονός έχει ξεχαστεί, αφού και τότε “στα ψιλά” πέρασε.
Κι εδώ βρίσκεται ο ρόλος των καλλιτεχνών, των πνευματικών ανθρώπων. Να προφυλάξουμε τον ουμανισμό, ως φιλοσοφική έννοια και ως τρόπο ζωής, να περισώσουμε το “πρόσωπο”, που κινδυνεύει να εξαφανιστεί πίσω από “όχλους”. Κι ας μην προσπαθήσουμε να προτείνουμε λύσεις, γιατί μπορεί να οδηγηθούμε σε άκομψα ή ανεδαφικά συμπεράσματα, του τύπου “ξερονήσια” και να παρεξηγηθούμε. Οι λύσεις είναι δουλειά των πολιτικών. Γι’ αυτό έχουν προσληφθεί με “σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου”. Και γι’ αυτό πληρώνονται, αδρά. Κι αυτοί πρέπει να βιαστούν να βρουν λύσεις ανθρώπινες, που θα συμπεριλαμβάνουν ντόπιους και ξένους, χωρίς πολιτικάντικα στραβοκοιτάγματα. Τώρα. Πριν μας κατακλύσουν αυτόκλητοι σωτήρες κι αρχίσουμε να “ψαχνόμαστε”».
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Εχουμε 3+1 επιλογές»
«Ο μετανάστης ήταν ανέκαθεν μια αμφιλεγόμενη φιγούρα για το συλλογικό ασυνείδητο. Νόμιμος ή παράνομος, “προσκεκλημένος” ή λαθραίος, αυτός που φεύγει από τον τόπο του για να βρεθεί κάπου αλλού, επιδιώκοντας είτε τον απλό βιοπορισμό είτε την πλήρη προσωπική ευδοκίμηση, καθίσταται ολίγον ύποπτος. Μπορεί η ανθρωπότητα να προχώρησε χάρη σ’ αυτούς τους “ύποπτους”, αλλά το να μη σε χωράει ή ακόμα και να σε διώχνει ο τόπος σου δεν θεωρείται ελαφρυντικό ικανό να αντιρροπήσει πλήρως τις “κατηγορίες” περί τυχοδιωκτικής ή καιροσκοπικής συμπεριφοράς. Ακόμη και τα θύματα μιας δεδομένης συνθήκης (πόλεμοι, φτώχεια, ανεργία, κοινωνική αθλιότητα κ.λπ.) μας τρομάζουν όταν μετατρέπονται σε κυνηγούς μιας τύχης.
Γιατί τελικά αυτό είναι ο μετανάστης μέσα στον ειρηνικό μας κόσμο: ένας κυνηγός. Κι αν η καθολική απαγόρευση του (κυριολεκτικού) κυνηγιού είναι πάγιο αίτημα πολλών συνανθρώπων μας, διαπιστώνουμε στις μέρες μας ότι το μεταφορικό κυνήγι, που λέγεται μετανάστευση, είναι πολύ δύσκολο να αποτραπεί. Παράδειγμα τα συμβαίνοντα στη χώρα μας, καθώς και η γενικότερη αμηχανία της Ευρώπης εν όψει των τελευταίων εξελίξεων στις χώρες της βόρειας Αφρικής.
Εξ ου και τίθεται το θέμα της πολιτικής στις “χώρες υποδοχής μεταναστών”, δοκιμάζοντας τις νοητικές κατηγορίες που συνδέονται με την περιχαράκωση του εθνικού κράτους. Σε μία τέτοια χώρα μετετράπη και η Ελλάδα, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ιδιαίτερα, με όρους σχεδόν μαζικούς την τελευταία 10ετία. Η Ελλάδα, όμως, ήταν ανέκαθεν εδώ, όχι για να παράγει πολιτικές, αλλά για να τις υφίσταται.
Σήμερα έχει μπροστά της, λόγω δομικής ανικανότητας για κάτι άλλο, μόνον τρεις επιλογές: α) Να ανεχθεί τη μετατροπή των εν δυνάμει κυνηγών που φιλοξενεί (ενός έστω μικρού ποσοστού από αυτούς) σε κυνηγούς εν ενεργεία -με λεία ακόμα και ανθρώπινες ζωές, πράγμα φρικτό. β) Να αναγορεύσει τους κυνηγούς σε μάγισσες, να τους μετατρέψει δηλαδή σε κυνηγημένους, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, πράγμα απεχθές. γ) Να τους καταστήσει σχετικά αθέατους για τους προβολείς της μεγάλης δημοσιότητας, διασπείροντάς τους σε κέντρα υποδοχής “ανά την επικράτεια” -πράγμα, με όρους κοινωνίας του θεάματος, λυσιτελέστερο.
Τέταρτη επιλογή υπάρχει, αλλά αυτή, φοβάμαι, δεν αντιστοιχεί σε μια άλλη πολιτική, αλλά σε μία άλλη Ελλάδα».
Πηγή:enet.gr
